18 November 2024
Vandag is dit presies ‘n maand sedert ek die nuus ontvang het dat ek gediagnoseer is met borskanker. Om te verstaan wat ek deurgaan, moet jy my storie verstaan. Meeste van julle ken my as die girl wat altyd vinnig gehardloop het, die “tuff” een, die David wat elke Goliat sal trotseer. Ek was altyd die een wat ‘n “harde masker” dra, want ek het nie gehou van mense wat te na aan my hart kom nie. Agter die mure wat ek opgetrek het, was ek egter baie meer.

Ek was ‘n ma van ses, ek het hartseer en verlies geken. Ek het hard gewerk om nommer 1 te wees in alles wat ek aanpak, van atletiek tot my werk. Ek het die wêreld geleer dat ek nooit nommer 1 sal wees nie, maar ek het nooit opgegee nie. In Februarie 2024 het ek begin kyk na The Chosen, en ek het besef hoe lief die Here vir my is, selfs al het ek nie altyd die antwoord gehad nie. Ek het die Here leer ken op maniere wat ek nooit verwag het nie. En toe, in Oktober, tref die nuus my: ek het nie een, maar twee vorme van kanker in my borste. Ek het ook positief getoets vir kankerselle op my serviks, maar die uitslae daar was nie so ernstig nie.

Ek het geen woede teenoor die Here gevoel nie. Ek het al vir jare gewonder hoekom die Here my so sterk gemaak het, en nou weet ek: dit is waarom ek so sterk moet wees. Ek het besluit om elke uitdaging aan te pak, elke deur wat toe maak, die pype wat gekoppel is aan my vir dreinasie – ek sal dit alles oorleef, want ek weet ek is nie alleen nie. Die Here is by my, elke stap van die pad.

Ek het besluit om albei my borste te verwyder, en die goeie nuus was dat ek nie kanker op my serviks gehad het nie. Ek het nie pyn ervaar na my operasie nie, iets wat ek aan die Here en julle gebede toedig. Ek weet, geen mens op aarde kan liefhê soos wat die Here vir my liefhet nie, en daarom glo ek alles sal regkom.

5 Desember 2024
Dit is nou 49 dae sedert ek gediagnoseer is, en ek het al ‘n enorme operasie ondergaan. Ek sê “die nuwe ek”, want ek is nie meer dieselfde nie. My liggaam het verander, my lewe het verander, maar wat ek het is ‘n nuwe perspektief op alles. Ek het geleer dat ek nie alles in die lewe kan beheer nie, maar ek kan kies hoe ek op dinge reageer.

Ek werk hard aan my fisiese herstel, maar daar is dae wat ek voel die donkerte kom my siel bekruip. Ek het pyn, maar ek het nie pynmedikasie nodig nie – ek druk deur. Elke dag is ‘n leermoment, maar ek is steeds positief en weet dat ek nie op my eie is nie. Ek het ook geleer wat dit beteken om empatie en simpatie te hê, wat my werk en persoonlike lewe op ‘n ander vlak versterk het. Ek het die keuse om rekonstruksie te doen, maar vir nou het ek besluit om my liggaam te aanvaar soos dit is.

Ek het ook goeie nuus ontvang: geen kanker in my organe nie. Die Here is goed, en ek weet dat ek in goeie hande is.

16 Februarie 2025
Dit is al drie maande sedert my diagnose, en baie het verander. My behandeling het in Januarie begin, en ek het medikasie wat ek daagliks moet neem en inspuitings elke drie maande. Ek is in ‘n soort hormonale menopause geplaas om die kanker te keer om te versprei, maar dit het ook ander uitdagings soos spierpyn en gewigsverlies van 13 kg veroorsaak.

My genetiese toets het ook ‘n baie hoë risiko vir ovariale kanker en borskanker gewys, maar ek bly positief. Ek weet daar is nog baie berge voor my, en die pad is nie maklik nie. Ek kan nie die vrae beantwoord wat ander het nie, maar ek weet ek is nie alleen nie. Ek werk hard om my liggaam fisies sterker te maak, maar ek voel soms die uitputting en eensaamheid van die pad wat ek loop. Ek weet ek is geseënd om my ouers, suster, en vriende langs my te hê.

27 Februarie 2025
Die laaste paar weke was ‘n groot uitdaging. Op die 11de Februarie het ek verneem dat ek nog nie halfpad is nie en dat ek ‘n hoë risiko dra weens die BRCA2 mutasie. Ek het al twee groot operasies gehad, maar ek gaan weer ‘n groot operasie ondergaan, en die pad voor my voel soms onmoontlik.

Ek is nie depressief nie, maar daar is dae wat ek wil skree. Ek weet wel dat ek nie gaan opgee nie. Ek het ‘n ‘personal trainer’ begin sien, wat my help om my liggaam sterker te maak voor my volgende operasie. Ek weet ek is nie op hierdie pad alleen nie, en elke gebed, elke boodskap van ondersteuning help my om aan te hou.

Ek het die keuse om my pad met hoop en geloof te loop, nie net vir myself nie, maar vir almal wat saam met my op hierdie reis is. Ek is dankbaar vir elke persoon wat ek ontmoet het, vir elke gebed en vir die ondersteuning wat ek kry. Die Here het my nie verlaat nie, en ek sal nie ophou nie.

Ek vra julle om steeds vir my te bid, want my reis is nie klaar nie. Ek is ‘n wonderwerk, en ek weet ek is nie alleen nie.

Tot volgende keer,
Charlotte Barnard